Η σκέψη είναι οδός και όχι μέθοδος. Η μέθοδος υπακούει σε ένα σύνολο προδιατεταγμένων κανόνων, που αποβλέπουν σε ένα προκαθορισμένο σκοπό. Η λειτουργία της μεθόδου είναι τεχνικο-επιστημονική, δηλαδή θεμελιώνεται σε αιτιακά και επεξηγηματικά σχήματα που αποβλέπουν μέσω των παραστάσεων και των αναπαραστάσεών τους στον υπολογισμό, την μέτρηση και τον έλεγχο του «αντικειμένου τους», από τα ορθολογικά και ενσυνείδητα «υποκείμενα». Η λογική της μεθόδου είναι τεχνική και η τεχνική είναι το εργαλείο της οργάνωσης. Πράγματι, η ανόργανη και οργανική φύση ενέχει μία οργάνωση, την οποία ο άνθρωπος αναγνωρίζει, αλλά συγχρόνως την αναδιαμορφώνει. Τι γίνεται με αυτό που δεν μπορεί να δαμαστεί, που διαφεύγει της δυνατότητας, υπολογισμού, της μέτρησης, της πρόβλεψης και του ελέγχου; Τι γίνεται δηλαδή με αυτό που δεν μπορεί να γίνει έννοια, ιδέα ή σύμβολο; Με το χάος, το κενό, το τίποτα, το μηδέν; Η σκέψη -ανοιχτή, ποιητική από τη φύση της- δοκιμάζει την εμπειρία του κόσμου, δηλαδή επιχειρεί να ανταποκριθεί στους ρυθμούς του κόσμου και στις μεταμορφώσεις των αποσπασμάτων του. Ξετυλίγεται πριν από την έλευση της μεταφυσικής διάκρισης του κόσμου σε «αντικείμενο’’ και «υποκείμενο», πριν δηλαδή την αναγνώριση αιτιοκρατικών χωροχρονικών συσχετίσεων, τη δυνατότητα χρονικών διασυνδέσεων μεταξύ πρότερου και ύστερου, αιτίας και αποτελέσματος, πριν την περιγραφή κάθε διυποκειμενικής εμπειρίας, και πορεύεται πέραν από αυτήν. Ερωτά για την προέλευση και του προορισμό του Κόσμου, του Κόσμου, ως Εν-Παν και πασχίζει να μιλήσει για αυτό που μας αφορά ζωτικά, γι΄αυτό που αποδεσμεύει τη δύναμη του αδύνατου, γι αυτό μάς εμψυχώνει και μάς συντρίβει: τον Κόσμο στην Ανοιχτή Ολότητά του.
Η σκέψη εκδηλώνεται πριν από τη φιλοσοφία, Οι Ουπανισάδες, οι Βέδας και ο Βουδισμός στις Ινδίες, ο Λάο-Τσε. ο Βουδισμός Ζεν και η Ταοϊκή παράδοση στην Κίνα, ο Ζωροάστρης στο Ιράν, οι Ιουδαίοι προφήτες του Ισραήλ και ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, οι Άραβες μύστες και ποιητές, με τη μεταφυσική θρησκευτικότητά τους, ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης με την αφαιρετικότητα της σκέψης, φίλοι της σοφίας, στοχάζονται το Εν-Παν, διατυπώνουν παραγωγικές σκέψεις και αφυπνίζουν το ‘’συμπαντικό πνεύμα’’, προτείνοντας ένα άνοιγμα που προϋποθέτει νηφάλια και γαλήνια ετοιμότητα για να αναγνωριστεί. Η καθιέρωση της συστηματικής και μεθοδικής σκέψης, της φιλοσοφίας και της επιστήμης που καθιστούν το Εν-Παν, Ον, και η οποία διδάσκεται σε σχολές και διαιρείται σε κατηγορίες εισέρχεται στο προσκήνιο με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και φτάνει μέχρι τον Χέγκελ, τον τελευταίο μεγάλο φιλόσοφο, ο οποίος επισκοπεί ιστορικά και συστηματικά το σύνολο της ιστορίας της φιλοσοφίας και εξαντλεί όλες τις φιλοσοφικές δυνατότητες. Αυτοί που ακολουθούν μετά τον Χέγκελ, οι Κίργκεργκορ, Μάρξ, Νίτσε, Χάιντεγγερ κ.λ.π,, επιχειρούν να χαράξουν μια σκέψη και ένα στυλ σκέψης πέραν της μεταφυσικής-ιδεαλιστικής φιλοσοφίας. Αυτό που κυρίως επιτυγχάνουν είναι να αποδομήσουν περαιτέρω τα είδωλα των μεταφυσικών αφαιρέσεων, παραμένοντας δέσμιοι της μεταφυσικής- ιδεαλιστικής παράδοσης, υποψιάζουν όμως για το άνοιγμα σ΄έναν άλλο ορίζοντα. Η σκέψη λοιπόν, είναι πρόδρομος της φιλοσοφίας, την διατρέχει και την διαδέχεται. Από την εμπειρία του μεταφυσικού που δεσπόζει στην αρχαϊκή εποχή μεταβαίνουμε στην εμπειρία της μεταφυσικής σκέψης που δοκιμάζει και δοκιμάζεται η ιστορική εποχή και στην εμπειρία μιας σκέψης που δεν είναι μεταφυσική, αλλά μετέωρη και ανοίγεται στην μετα-ιστορική εποχή του ανοικτού χωροχρόνου της ενότητας του πολλαπλού και της πολλαπλότητας του Ενός. Από την προ-κατηγορηματική σκέψη της γλώσσας των αρχαίων στοχαστών και ποιητών, μεταβαίνουμε στην κατηγορηματική γλώσσα της αρχαιοελληνικής σκέψης, τον λογικό πυρήνα του Δυτικού Πολιτισμού που ολοκληρώνεται πλανητικά, και πλέον στην μετα-κατηγορηματική ποιητική σκέψη που στοχάζεται τον κόσμο ως ενιαία και πολυδιάστατη Ολότητα.
ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Οι μεταμορφώσεις της γλώσσας της σκέψης έχουν τις αντίστοιχες μεταμορφώσεις στο πεδίο της ψυχικής εμπειρίας της συνείδησης. Πρωτογενώς εκδηλώνεται η αρχαϊκή δομή της ψυχικής εμπειρίας την οποία καλούμε μαγική συνείδηση που χαρακτηρίζει την Ονειρική Εποχή, την εποχή του μεταφυσικού, όπου η ιερότητα του κόσμου, ως δύναμη ενιαία και αδιαίρετη εκδηλώνεται σε κάθε έκφανση του κόσμου. Σ΄αυτή την εποχή το εμπειρικό και το υπερβατικό δεν διακρίνονται, το ανθρώπινο και το μη ανθρώπινο συγχωνεύονται και συγκροτούν την άχρονη ταυτότητα του Όλου. Στην αρχαία δομή της ψυχικής εμπειρίας, την οποία καλούμε μυθική συνείδηση και η οποία διέπει το αίσθημα της θρησκευτικότητας παρατηρείται η ταύτιση του κόσμου μ΄ένα μυθικό συμβολικό ον (τοτέμ), το οποίο επέχει θέση υπερβατικού σημαίνοντος και αποτελεί σημείο υπαρξιακής αναφοράς από το οποίο αρδεύει νόημα η κοινότητα. Το μυθικό συμβολικό ον, το οποίο εκδηλώνεται μέσω του ανθρώπου μετασχηματίζεται σε μυθολογική αρχή. Μυθολογικές αρχές συνιστούν ο αρχαιοελληνικός Λόγος, δηλαδή η ένθεη φύση του λόγου, στον χριστιανικό μεσαίωνα, ο Λόγος μετουσιώνεται σε Θεό-Λόγο. Στη νεώτερη δομή της ψυχικής εμπειρίας που καλούμε ορθολογική συνείδηση, το ανθρώπινο υποκείμενο (αντικειμενικό) τίθεται απέναντι από το αντικείμενο (‘’φύση’’) και επιχειρεί να ο ελέγξει μέσω της παράστασης, η οποία συνιστά μια λογική αφαίρεση. Το Υπερβατολογικό Εγώ, το Εγώ του Ενσυνείδητου- Ορθολογικού Υποκειμένου ανταγωνίζεται τον φυσικό κόσμο και προσπαθεί τη τη βούλησή του να τον ελέγξει και να τον κυριαρχήσει στις επιδιώξεις του.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΛΟΓΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ/ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑΣ
Στην μακραίωνη εξέλιξη της συνείδησης από τη μαγική εποχή στη μυθικο-θρησκευτική παρατηρούμε το μεγάλο ρήγμα στη συνείδηση, από τη συνείδηση της άχρονης Ολότητας στη συνείδηση του εαυτού-εγώ, που αντιλαμβάνεται αποσπασματικά τον εαυτό του και τον κόσμο, απόρροια της δημιουργίας του νοητικού κόσμου των συμβόλων που λειτουργούσε παράλληλα με τον φυσικό κόσμο, Η ρωγμή (σχάση) στη συνείδηση ισοδυναμεί με ‘’πτώση’’ από τον Άχρονη Ενότητα του Ονείρου, στην Ένχρονη Πολλαπλότητα της νοητικής και συμβολικής εμπειρίας. Από την προ-λογική εμπειρία της Ολότητας στην λογική εμπειρία της αποσπασματικότητας, από το απεριόριστο συνεχές στο πεπερασμένο ασυνεχές, από την κοσμική συνείδηση του Παντός στη συνείδηση του εαυτού-εγώ που ξετυλίγει τον Άχρονο Εν και το χρονίζει, διαφοροποιώντάς το.
Από την εμπειρία του μεταφυσικού που δεσπόζει στην αρχαϊκή εποχή μεταβαίνουμε στην εμπειρία της μεταφυσικής σκέψης που δοκιμάζει και δοκιμάζεται η ιστορική εποχή και στην εμπειρία μιας σκέψης που δεν είναι μεταφυσική, αλλά μετέωρη και ανοίγεται στην μετα-ιστορική εποχή του ανοικτού χωροχρόνου της ενότητας του πολλαπλού και της πολλαπλότητας του Ενός. Από την προ-κατηγορηματική σκέψη της γλώσσας των αρχαίων στοχαστών και ποιητών, μεταβαίνουμε στην κατηγορηματική γλώσσα της αρχαιοελληνικής σκέψης, τον λογικό πυρήνα του Δυτικού Πολιτισμού που ολοκληρώνεται πλανητικά, και πλέον στην μετα-κατηγορηματική ποιητική σκέψη που στοχάζεται τον κόσμο ως ενιαία και πολυδιάστατη Ολότητα. Οδεύουμε πλέον στην ψυχική εμπειρία του μη νοητού Αόρατου Εν-Πολλαπλού, της υπερλογικής συνείδησης της Ενιαίας και Πολυδιάστατης Κοσμικής Ολότητας/Αποσπασματικότητας. Το Αόρατο Εν-Πολλαπλό, εγκλείει το Ίδιο, το Άλλο και το Διαφορετικό σε μια ενότητα, μη ταυτολογική, που επαναλαμβάνεται, διαφοροποιημένα. Αναφερόμαστε στον ‘’άκοσμο’’ κόσμο, στην αρχέγονη σπείρα, αόρατη ως τέτοια που ‘’είναι’’ οι μεταμορφώσεις του Χρόνου. Ο ‘’άκοσμος’’ κόσμος, που παρέμεινε ‘’Άσκεφτος’’, παρά τις μεγαλειώδεις προσπάθειες στοχασμού του, ‘’είναι’’ Αυτό που προηγείται της Σκέψης και της Γλώσσας, τις διατρέχει και τις υπερβαίνει, παραμένοντας πάντα μετέωρο και φευγαλέο. Αυτό, το ΄΄Άσκεφτο’’, δεν εκφαίνεται και δεν εκφέρεται και καμμιά κρίση δεν μπορεί να το διατυπώσει αποφαντικά, φανερώνεται στο ‘’αίφνης’’ της στιγμής, στην αιφνιδιαστική διάνοιξη στο απεριόριστο, αρκεί να είμαστε δεκτικοί για να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του.
