Κόσμος και Άνθρωπος ταυτίζονται ή διακρίνονται; Αυτό επιχειρεί να διαλευκάνει η φιλοσοφία την οποία εκ των υστέρων ονομάσαμε μεταφυσική, η οποία κάνει τον Κόσμο ένα ιδιαίτερο ον, που διαθέτει αναλλοίωτη ουσία και την οποίο η σκέψη παριστά. Θα λέγαμε ότι ο Κόσμος δεν είναι δίχως τον Άνθρωπο (δηλαδή δεν λέγεται και δεν γίνεται ερώτημα για τη σκέψη) που δεν είναι δίχως τον Κόσμο. Κόσμος και Άνθρωπος δεν κάνουν ούτε ένα, ούτε δύο, συνιστούν Αυτό που τους συνιστά, δίχως Αυτό να είναι ή να μην είναι, να υπάρχει ή να μην υπάρχει, να έχει θεμέλιο ή να μην έχει. Αυτό, ο ‘’άκοσμος’’ κόσμος, η αρχέγονη σπείρα, αόρατη ως τέτοια ‘’είναι’’ οι μεταμορφώσεις του, το ‘’Άσκεφτο’’, που προηγείται της Σκέψης και της Γλώσσας, τις διατρέχει και τις υπερβαίνει, παραμένοντας πάντα μετέωρο και φευγαλέο. Αυτό, το ΄΄Άσκεφτο’’, δεν εκφαίνεται και δεν εκφέρεται και καμμιά κρίση δεν μπορεί να το διατυπώσει αποφαντικά, φανερώνεται στο ‘’αίφνης’’ της στιγμής, στην αιφνιδιαστική διάνοιξη στο απεριόριστο.
Από την αρχή της οντολογικής λογικής (Αριστοτέλης), με την αρχή της ταυτότητας, της μη αντίφασης, έως το τέλος της που ονομάστηκε διαλεκτική (Χέγκελ), με την αρχή της αντίφασης, Ίδιο και Άλλο ενεργούν ανταγωνιστικά και συμπληρωματικά. Ο Χέγκελ και συμφωνεί με τον Αριστοτέλη και δεν συμφωνεί μαζί, αποδέχεται και δεν αποδέχεται την αρχή της ταυτότητας του Αριστοτέλη. Δεν την αποδέχεται με την έννοια ότι ‘’μαζί και κατά το αυτό’’ ένα «κατηγόρημα» μπορεί να είναι κατηγορούμενο και να μην είνα κατηγορούμενο του Αυτού. Το αποδέχεται με την έννοια ότι το θέτειν παραμένει διάφορο του τεθειμένου και το έχει ήδη «αρνηθεί» και «αρνούμενο» και ξεπερνώντας τον εαυτό του. Η συμφωνία και η ασυμφωνία των αντιθέτων και των αντιιφατικών αξίζουν μήπως «κατά το αυτό»; Όχι, αν το αυτό γίνεται κατανοητό με την έννοια του Αριστοτελη, ναι, αν γίνει κατανοητό με την έννοια του Χέγκελ. Θα λέγαμε ότι το Κλειστό Εν και το Ανοιχτό Όλον, ο μυστικός δεσμός τους συνιστά την αναπνοή και την εκπνοή της σκέψης. Το Κλειστό Εν και το Ανοιχτό Όλον, το Αυτό με άλλα λόγια, ξετυλίγεται ως Χρόνος του Κόσμου και ο Κόσμος ξετυλίγεται ως Χρόνος. Το Αυτό, ως ο Χρόνος του Κόσμου, ως ο Κόσμος του Χρόνου, επέχει από κάθε δυνατότητα εννοιολογικού ή ονοματικού προσδιορισμού, ανονομάτιστο και ακατανόμαστο, ανώνυμο και πολυώνυμο εκδηλώνεται και ταυτόχρονα αποσύρεται. Η θνητή του αθανασία, η αθάνατη θνητότητά του ξετυλίγονται ως στιγμή, διάρκεια, μεταμόρφωση, μαζί, και στις τρεις διαστάσεις του, συγχρονικώς και διαχρονικώς, δηλαδή πανχρονικώς. Αυτό, Μία Αντιφατική Δομή, Μη Παραστατική. Η σκέψη αναγνωρίζει ότι Αυτό που είναι δεν είναι ίδιο με τον εαυτό του, είναι αντιφατικό, δεν αποκλείει το μέσο, δεν έχει αποχρώντα λόγο. Όλες οι οντολογικές και γνωσιοθεωρητικές διακρίσεις, Ίδιο και Άλλο, Έν και Πολλαπλό, θεμελιώνονται στην Αριστοτέλεια λογική της ταυτότητας ή της μη αντίφασης, που αποκλείει τον μέσο και αναζητά αποχρώντα λόγο. Όμως στον Κόσμο, μεταξύ του Α ή μη Α, κυριαρχεί πάντα μια Τρίτη πιθανότητα που είχε αποκλειστεί, μ΄αυτό τον τρόπο επικρατούν οι επιμειξίες, τα μείγματα και τα πολικά συμπλέγματα. Ας επικαλεστούμε παραδείγματα από τη σύγχρονη επιστημολογία που ενισχύουν τα παραπάνω: Με τον Γκέντελ ξεπερνιέται η αριστοτέλεια λογική και η σύγχρονη εκδοχή της, η λογική Boole, ενώ με την κβαντομηχανική επιβεβαιώνεται ακριβώς ότι ο αποκλειόμενος τρίτος είναι η πηγή και η μήτρα του Κόσμου, η μήτρα που γεννά την ύπαρξη, η οποία δεν χρειάζεται την ταυτότητα. Έτσι αναδεικνύεται το παιχνίδι του Χρόνου, το καλειδοσκοπικό Αόρατο Εν-Πολλαπλό, οι μεταμοροφώσεις Του.
