Ποιά είναι του Λόγου με αυτό που δεν είναι Λόγος και με τον μη –Λόγο; Είναι και μη-Είναι, παρουσίας και απουσίας, ίδιου, Διαφορετικού και του Άλλου, Οι διερευνήσεις αυτών των ερωτημάτων προϋποθέτουν την υπέρβαση της παραδοσιακής μεταφυσικής παράστασης που θεωρεί τον Κόσμο, ως Είναι, εγγενώς προσδιορισμένο και γι΄αυτό προσπελάσιμο από το Λόγο και τη Σκέψη και τη διάνοιξη σ΄ αυτό το αθεμελίωτο και ‘’άσκεπτο’’, που δεν διαθέτει ιδιότητες, δεν επιδέχεται κατηγορημάτων και αρνείται τις παγιώσεις. Αυτό, ο Κόσμος στην Άχρονη Ολότητά του, ξετυλίγεται ως ολικός΄/αποσπασματικός χρόνος, ενιαία και πολυδιάστατα, συγχρονικά-διαχρονικά-πανχρονικά. Η σκέψη δεν υπάρχει (όνομα, ουσιαστικό) θα ήταν πιο εύστοχο να λέγαμε το σκέπτεσθαι, το σκέπτεσθαι είναι αυτό που ξευλίγεται, το σκέπτεσθαι ρήμα μεταβατικό, αμετάβατο και σε σχέση με τη μνήμη συγχρόνως. Η σκέψη δεν σκέφτεται τον εαυτό της, σκέφτεται αυτό που την ξετυλίγει, την συνδέει, την διατηρεί και την μεταμορφώνει, τον χρόνο, ολικό και τρισδιάστατο. Στην εποχή της δύσης του Δυτικού πολιτισμού που παγκοσμιοποιείται και αναγγέλλει μια μεταμόρφωση η σκέψη εσωτερικεύει ταυτοχρόνως την ανάμνηση (δίχως νοσταλγία) των μορφών και των ερωτημάτων της ιστορίας της φιλοσοφίας και χαράζει μια άλλη οδό σκέψης. Δεν είναι πλέον θεμελίωση, αναπαράσταση, δεν αναζητά φυσικές ή μεταφυσικές πρώτες αρχές ή έσχατους σκοπούς και τέλη. Η σκέψη μετά τη φιλοσοφία στοχεύει και αντιμετωπίζει Αυτό που την δημιουργεί και την καταστρέφει ταυτόχρονα, Αυτό το χωρίς θεμέλιο που διαρκώς μεταμορφώνεται. Η σκέψη τίθεται σε αντιπαράθεση με τη μη σκέψη, το κενό, αδιάκοπα το ερωτά και το διερευνά, δίχως να σπεύδει να το πληρώσει με καθησυχαστικές βεβαιότητες, αντίθετα το αναλαμβάνει ποιητικά και το αντιμετωπίζει στοχαστικά και όχι απλώς κριτικά.
Τι είναι όμως Αυτό που επιδέχεται πολλαπλών ερμηνευτικών προσδιορισμών και πολλαπλών ονομασιών; Ο Κόσμος, Αυτό, λέγεται με πολλούς τρόπους γιατί είναι ΄΄Ενα και πολλαπλό. Αυτό το ενιαίο και πολυδιάστατο, αιωρούμενο και παλλόμενο κέντρο που διατηρείται άσκεφτο, αν και μετέχει, εμπνέει και συντρίβει όλες τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Αυτό, το ριζικά Άσκεφτο, εμψυχώνει τη σκέψη και τον δομικό της πυρήνα, τη συνείδηση, δίχως να είναι ή να υπάρχει. Κόσμος, Αυτό, το ριζικά Άσκεφτο, επέχει, διαφεύγει της δυνατότητας εννοιολόγησης και συμβολοποίησης, αποτελεί το αίτιο του Λόγου, της σκέψης και της συνείδησης, δίχως να είναι Λόγος ή μη Λόγος, Σκέψη ή μη Σκέψη, Συνείδηση ή μη Συνείδηση, έναρθρος λόγος ή σιωπή.. Αυτό, «είναι» η άλλη όψη της Σκέψης και ταυτόχρονα «είναι» το άρρητο, το α-διανόητο, το αδύνατο, η Σκέψη βρίσκεται συνεχώς σε σχέση με το ά-σκεφτο, την άρνηση, την αρνητικότητα και το μηδέν. Αυτό που είναι, είναι ταυτόχρονα «είναι» και «τίποτα», έτσι η Σκέψη συνιστά την φασματική, περιστρεφόμενη ταλάντωση του είναι, ως πλήρες και του τίποτα, ως κενό. Αυτό που ξετυλίγεται ως Χρόνος ενιαία και πολυδιάστατα, χωρίς να είναι ή να υπάρχει δεν είναι, δεν υπάρχει,, ενέχει τον πλούτο του διαφορετικού, δεν είναι ποτέ ολικό , ακέραιο και πλήρες, το κενό, το τίποτα και το μη-πλήρες είναι πάντοτε επί το έργον και μας εμφανίζεται ως ανεξάντλητο από δυνατότητες.
Κόσμος, το άλλο όνομα του Χρόνου, είναι αυτό που ενώνει χωρίς να ταυτίζει και χωρίς να διακρίνει Είναι και μη Είναι, Παν και Τίποτα, Πλήρες και Κενό. Κόσμος, Αυτό που ξετυλίγεται ως Χρόνος, Ενιαία και Πολλαπλά. Αυτό, η Ενότητα του Πολλαπλού και η Πολλαπλότητα του Ενός, δε γνωρίζει Οντολογικό θεμέλιο, Υπερβατικό, όπως στην Ανατολική Μυστικιστική σκέψη, Φυσικό, όπως στην Φιλοσοφική σκέψη της κλασικής αρχαιότητας, Θείο, όπως στην θεολογία του χριστιανικού μεσαίωνα, ούτε και Ανθρώπινο, όπως στον ουμανιστικό επιστημολογικό στοχασμό των σύγχρονων, Κόσμος, το αβυσσαλέο άνοιγμα που απο- καλύπτεται μέσω των μεταμορφώσεων του Χρόνου. Κόσμος «είναι» οι μεταμορφώσεις του Χρόνου, Χρόνος «είναι» οι μεταμορφώσεις του Κόσμου, που δεν υπακούει σε πρότυπα, πράγματα ή καταστάσεις εκ των προτέρων υπάρχοντα, ούτε και των υστέρων δοσμένα. Ο Κόσμος ‘’είναι’’ Αυτό που διατηρείται και μεταμορφώνεται από τη συμμετοχή των όντων που διαμορφώνουν και τις τρεις διαστάσεις του Χρόνου και διαμορφώνονται από αυτόν. Το Αυτό ξετυλίγεται ως Χρόνος και η σκέψη «είναι» ο Χρόνος που σκέπτεται ‘’τον’εαυτό του’’, Χρόνος «είναι» η Σκέψη που σκέπτεται τον Χρόνο, στον χρόνο με τον Χρόνο. Χρόνος και Σκέψη, οι χρόνοι του Χρόνου και οι σκέψεις της Σκέψης αποτελούν διαστάσεις της Ανοικτής Ολότητας του Κόσμου, που δεν είναι αλλά ξετυλίγεται, αποσυρόμενος, ως Χρόνος. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν Σκέψη και Κόσμος ταυτίζονται η διακρίνονται; Σ΄αυτό το σημείο αναδεικνύεται μια ριζική μεταστροφή της σκέψης και της σχέσης της με τον Κόσμο.
