Η Σκέψη στους κλασικούς ελληνικούς χρόνους, ο αρχαιοελληνικός Λόγος (ως γλώσσα και νόηση), στοχάζεται την ένθεη φύση και τα όντα, το είναι ή και το γίγνεσθαί τους, αποτελεί φιλία για τη σοφία, έρωτα για το υπεραισθητό, ομολογία με την ιδέα. Ο Λόγος φωτίζει το είναι και το είναι του όντος, αγνοεί όμως το ομόλογο σκοτάδι “του”, το μη είναι, τον ίσκιο του όντος…