H μοντέρνα μοριακή βιολογία μάς δείχνει ότι όλες οι μορφές ζωής πάνω στον πλανήτη κωδικοποιούνται σε μια κοινή γενετική γλώσσα, μια βαθιά ενότητα διέπει την επιφανειακή ποικιλία της ζωής. Ολόκληρος ο περίπλοκος ιστός της γήινης ζωής αποτελεί ένα συνεκτικό και αλλληλένδετο σύστημα ανάδρασης. Η αστροφυσική μάς διαβεβαιώνει ότι το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο από άνθρακα, οξυγόνο, υδρογόνο και άζωτο, από μικρότερες ποσότητες φωσφόρου και θείου και από μικρότερες ποσότητες σιδήρου και άλλων ιχνοστοιχείων. Τα σχετικά ελαφριά στοιιχεία, όπως το οξυγόνο και το άζωτο δημιουργούνται μέσα στους πυρήνες των άστρων με τη διαδικασία που λέγεται ‘’νουκλεοσύνθεση’’.

Τα βαριά στοιχεία, όπως ο σίδηρος, δημιουργούνται με τη σειρά τους από τα ελαφρότερα κ.λ.π. Αν τα άστρα εκραγούν σαν ‘’σουπερνόβες’’ σπέρνουν στο διαστρικό διάστημα τις χημικές ουσίες που είναι απαραίτητες για τη ζωή. Τα περισσότερα, λοιπόν, άτομα που δομούν τα σώματά μας, κατασκευάζονται στην καρδιά κάποιου άστρου. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από 7.000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα. Ψηφιακά ο αριθμός αυτός είναι ίσος με το 7 ακολουθούμενο από 27 μηδενικά. Από αυτόν τον τεράστιο αριθμό ατόμων το 62% είναι υδρογόνο, ένα χημικό στοιχείο που γεννήθηκε, μαζί με το μεγαλύτερο ποσοστό ηλίου, τη στιγμή της γέννησης του σύμπαντος πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτό  σημαίνει ότι τα δύο τρίτα των ατόμων που αποτελούν το σώμα του κάθε ανθρώπου έχουν ηλικία 13,8 δισεκατομμυρίων ετών. Ολα τα υπόλοιπα χημικά στοιχεία γεννήθηκαν από τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις και τις επιθανάτιες αστρικές εκρήξεις τους στο εσωτερικό των άστρων. Όταν λοιπόν, αγγίζουμε ένα σώμα, τρώμε ένα φρούτο ή κόβουμε τα φύλλα ένός λουλουδιού, ερχόμαστε σε επαφή με τα άστρα και απευθείας με την κοσμική ιστορία. Όλα όσα είμαστε και μας περιβάλλουν είναι δομικά στοιχεία κάποιου άστρου. Ο Ήλιος, η Γη και όλα τα πλάσματά της δημιουργήθηκαν από αστροϋλικά που εκτοξεύθηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια από κάποια αστρική έκρηξη σουπερνόβα. 

Ολη η ύλη στα σώματά μας -εκτός, φυσικά, από το υδρογόνο- φτιάχτηκε στην «κόλαση» τέτοιων αστρικών θανάτων. Είμαστε δηλαδή πλάσματα των άστρων, που δημιουργηθήκαμε από χημικά στοιχεία φτιαγμένα στις καταστροφικές εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι, δεν θα υπήρχε η Γη, δεν θα υπήρχαν βράχια και βότσαλα, δεν θα υπήρχαν φυτά και ζώα. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα, δεν θα υπήρχε άνθρωπος. Με τον θάνατο τα χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελούνται τα σώματά μας θα διασκορπιστούν παντού γύρω μας, ενώ ορισμένα από αυτά θα ενσωματωθούν σε άλλα είδη ζωής. Ο καθένας από εμάς εισπνέει συνέχεια αρκετές δεκάδες μόρια που είχαν εισπνεύσει –και είχαν εκπνεύσει με τον μεταβολισμό -πριν από εμάς, όλοι οι άνθρωποι που είχαν προηγηθεί.

Οπως υποστηρίζει η σύγχρονη βιολογία το πρώτο ζωντανό κύτταρο στη Γη εμφανίστηκε πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια και οι απευθείας απόγονοί του είναι διάσπαρτοι σε ολόκληρο το σώμα μας, με τη μορφή των κυττάρων του αίματος που διατρέχουν τις φλέβες και τις αρτηρίες μας. Καθένας από μας περιλαμβάνει μέσα του 370 τρισεκατομμύρια κύτταρα, εκ των οποίων το 90% δεν είναι ανθρώπινα αλλά ξένοι μικροοργανισμοί και βακτήρια. Κι όμως, τα σώματά μας αποτελούν μια δομημένη ‘’κοινωνία’’ και χωρίς όλους αυτούς τους άλλους μικροοργανισμούς δεν θα μπορούσαν να ζήσουν ούτε μία στιγμή ούτε ένα δευτερόλεπτο. Επιπλέον, καθένα από τα ανθρώπινα κύτταρα διαθέτει 400 δισεκατομμύρια μόρια, τα οποία εκτελούν εκατομμύρια διαφορετικές δραστηριότητες ανάμεσα στα τρισεκατομμύρια των ατόμων, από τα οποία αποτελούνται. Οι βιολόγοι υπολογίζουν ότι εκτελούνται 1 τρισεκατομμύριο τρισεκατομμυρίων δραστηριότητες κάθε στιγμή που περνάει. Σκεφτείτε το για λίγο! Σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου το σώμα μας εκτελεί 10 φορές περισσότερες δραστηριότητες απ’ όσα είναι τα άστρα που υπάρχουν στο σύμπαν. Κι όμως, το σώμα ανταποκρίνεται έτσι ώστε ο κάθε άνθρωπος να μένει λίγο-πολύ απερίσπαστος στην καθημερινότητά του!

Με βάση τα παραπάνω κατανοούμε ότι κάθε πλάσμα του κόσμου, ενυπάρχει μέσα σε όλα τα άλλα και όλα τα πλάσματα ενυπάρχουν μέσα στο ένα. Τίποτα δεν είναι χωριστό στον τετραδιάστατο χορό του συμπαντικού χωροχρόνου, κάθε πλάσμα ‘’είναι’’ το άλλο. Η ενότητα της συμπαντικότητας, με την πλήρη σημασία του όρου, συνεχής και αδιάσπαστη, διασφαλίζει την ενότητα της ανθρώπινης ύπαρξης – και κάθε πλάσματος -και μ΄αυτή την έννοια συνιστά την υπερβατική διάσταση του όντος, την άχρονη διάστασή της. Όμως ο άνθρωπος παραγνωρίζει το κοσμικό παιχνίδι που τον διαπερνά και οδηγείται συχνά στη διαδρομή του να θέλει να γίνει κύριος και κυρίαρχος της Γης και αυτού που τον περιβάλλει , να γίνει ο υπέρτατος κύριος, ο Θεός. Δεν θέλει πλώς να αφήσει ένα ίχνος, πράγμα που αποτελεί παραγωγική επιθυμία, αλλά θέλει να δεσπόσει του χρόνου, να κατακτήσει τον κόσμο,αγνοώντας ότι είναι θνητός και πεπερασμένος και αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος δεν είναι Υποκείμενο και όλα τα πλάσματα του κόσμου, ορατά και αόρατα, έμβια και μη έμβια – αυτές οι διακρίσεις συνιστούν αφαιρέσεις της ανθρωποκεντρικής λογικής και γλώσσας-  αντικείμενα ή πράγματα κτητικής χρήσης, αλλά οργανικά αποσπάσματα του κόσμου. Μια γενναιόδωρη και ευλαβική σχέση με το δώρο του κόσμου, μια φιλική και ανοιχτόκαρδη σχέση με τα πλάσματα του κόσμου μπορεί να μάς ανοίξει δρόμους που δεν είναι προκαθορισμένοι, δεν υπακούουν σε αδήριτους κανόνες ή αξιώματα.

Για να αποδεσμεύσουμε αυτό το επιπλέον από άνθρωπος που είναι ο άνθρωπος –που δεν γνωρίζουμε αποφασιστικά τι είναι-, απαιτείται η υπέρβαση της ανθρωποκεντρικής αυτο- εικόνας, η ‘’Άνοδος’’, από τον περιορισμένο άνθρωπο του ανθρωποκεντρικού ουμανισμού στο εκεταμένο και απεριόριστο κοσμικό πλάσμα, το οποίο αναγνωρίζει ότι η ύπαρξή του δεν είναι διαχωρισμένη και απομονωμένη, αντίθετα συνιστά συνύπαρξη με όλη την κοσμική δημιουργία, ορατή, αθέατη και αόρατη. Συνύπαρξη όχι μόνο στο περιορισμένο διάστημα που αντιλαμβάνεται ως ζωή, αλλά συνύπαρξη με το συν -όλο του ά-χρονου χρόνου, συνύπαρξη με το συν-όλο της κοσμικής εξέλιξης. Ήδη, από την ανάδυση από το αβυσσαλέο βάραθρο του Μηδενός και σε όλες τις φάσεις του μεγάλου χωροχρονικού ταξιδιού που οδήγησε στη συνειδητοποίηση αυτής της εξελιξης, η ενότητα της ύπαρξης που είναι ο κόσμος είναι αδιάσπαστη, αδιάκοπη και συνεχίζεται. Ο άνθρωπος, ως κόσμος, και το κάθε πλάσμα έχουν διατρέξει όλη την κλίμακα του βαθέους χρόνου, πέραν από το σημείο της χωροχρονικής εξέλιξής τους και από τις διαφορές φάσεις της συνειδητότητάς τους, δηλαδή της κοσμικής ανάπτυξής τους, συγκροτούνται από την ολιστική μονάδα πληροφορίας που συνιστά ο σφαιρικός χωροχρόνος. Ο σφαιρικός χωροχρόνος που συνιστά το συν-όλο όλων των προοπτικών, το αόρατο και φευγαλέο κέντρο που σχετίζει και συντονίζει τις διαφορές, διασφαλίζοντας την ενότητά τους.

Απαιτείται η ευαισθησία της διασυνδεδεμένης ζωής και η συνείδηση της κοσμικότητας για να ακούσουμε τον ήχο μιας παράξενης μουσικής, η μελωδία, που χαρά της είναι η γέννηση καινούργιων γαλαξιών, η μελωδία, που η θλίψη της είναι ο θάνατος των ήλιων. Η αποδέσμευση από τη μυθολογική διάκριση του χρόνου σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, από την οποία παράγεται το εγώ-εαυτός και ο φόβος του θανάτου, μπορεί να συμβάλλει στην επανασύνδεση με τον άχρονο κόσμο που μάς συνιστά. Η κατάρρευση των φραγμών μεταξύ του εγώ-εαυτού και του άλλου, που διαχωρίζει και προκαλεί συμφορές, μπορεί να αποδεσμεύσει τη συνείδηση από το κέλυφος του εγώ (ατομικού ή συλλογικού) και όπως η πεταλούδα να σπάσει το κουκούλι της για να πετάξει προς τον ήλιο, από τον οποίο αναδύθηκε και από τον οποίο έλαμψε, τον οποίο νοσταλγεί και αναζητά στο κοσμικό της ταξίδι. Εξερευνητές, ταξιδιώτες της κοσμικής περιπέτειας αναζητάμε την αποδέσμευση από το χρονικό περιορισμό και την επανασύνδεση με το ά-χρονο που είναι στην καρδιά της σκέψης και της ψυχής. Τό ά-χρονο συνιστά το α-διανόητο του ανθρώπου,το απόκρυφο μυστικό της σκέψης, αγγελιοφόρος του οποίου είναι ο ίδιος.