H μοντέρνα μοριακή βιολογία μάς δείχνει ότι όλες οι μορφές ζωής πάνω στον πλανήτη κωδικοποιούνται σε μια κοινή γενετική γλώσσα, μια βαθιά ενότητα διέπει την επιφανειακή ποικιλία της ζωής. Ολόκληρος ο περίπλοκος ιστός της γήινης ζωής αποτελεί ένα συνεκτικό και αλλληλένδετο σύστημα ανάδρασης. Η αστροφυσική μάς διαβεβαιώνει ότι το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο από άνθρακα, οξυγόνο, υδρογόνο και άζωτο, από μικρότερες ποσότητες φωσφόρου και θείου και από μικρότερες ποσότητες σιδήρου και άλλων ιχνοστοιχείων. Τα σχετικά ελαφριά στοιιχεία, όπως το οξυγόνο και το άζωτο δημιουργούνται μέσα στους πυρήνες των άστρων με τη διαδικασία που λέγεται ‘’νουκλεοσύνθεση’’. Τα βαριά στοιχεία, όπως ο σίδηρος, δημιουργούνται με τη σειρά τους από τα ελαφρότερα κ.λ.π. Αν τα άστρα εκραγούν σαν ‘’σουπερνόβες’’ σπέρνουν στο διαστρικό διάστημα τις χημικές ουσίες που είναι απαραίτητες για τη ζωή. Τα περισσότερα, λοιπόν, άτομα που δομούν τα σώματά μας, κατασκευάζονται στην καρδιά κάποιου άστρου. Όταν κοιτάζουμε τον ουρανό τη νύχτα, νοιώθουμε τη συγγένεια με τα φώτα που καίνε στην κοσμική νύχτα, θυμόμαστε τις αρχέγονες ρίζες μας, συνδεόμαστε με την ίδια μάς την ύπαρξη. Είμαστε παιδιά των άστρων, από τον διασκορπισμό της ενέργειας τους δημιουργούνται τα όντα και με το θάνατό τους θα διασκορπιστούν στα άστρα για να δημιουργήσουν νέες μορφές ζωής σε άλλους συμπαντικούς τόπους Αν κοιτάξουμε τα πράγματα από μια άλλη προοπτική θα αποκαλυφθεί μια ακόμα βαθύτερη σχέση. Το πιο απλό άτομο στον πίνακα των στοιχείων είναι το υδρογόνο, είναι το βασικό συστατικό της κοσμικής δημιουργίας, όλα τα άλλα προήλθαν από αυτό.Οι πυρήνες όλων σχεδόν των ατόμων υδρογόνου στον κόσμο, δημιουργήθηκαν στο πρώτα ελάχιστα λεπτά της Κοσμικής έκρηξης. Η γέννηση του σύμπαντος προμήθευσε την πρώτη ύλη για την κατοπινή σύνθεση όλων των πιο σύνθετων στοιχείων, με την πυροδότηση των άστρων. Από μια βαθύτερη έννοια μπορούμε να παραδεχτούμε ότι όλα τα φυσικά συστατικά του σώματος προέρχονται απευθείας από τη γέννηση του σύμπαντος. Όλα τα όντα του κόσμου συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, υφαίνοντας μία άψογη, ολιστική μονάδα πληροφορίας.
Αν θέλετε να ακουμπήσετε, να ψηλαφίσετε, να πιάσετε στα χέρια σας το εσωτερικό ενός άστρου, δεν χρειάζεται να πάτε στον Ήλιο ή σε κάποιο άλλο άστρο. Αρκεί να χαϊδέψετε το πρόσωπό σας, κάποιο πλάσμα δίπλα σας, ένα ζώο, να φάτε ένα φρούτο. Όλα αυτά αποτελούνται από χημικά στοιχεία, τα οποία γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων. Ο Ήλιος, η Γη και όσα όντα την κατοικούν, ορατά και αθέατα, δημιουργήθηκαν από αστροϋλικά που εκτοξεύθηκαν πριν δισεκατομμύρια χρόνια από κάποια αστρική έκρηξη σουπερνόβα. Κάθε πλάσμα του κόσμου, ενυπάρχει μέσα σε όλα τα άλλα και όλα τα πλάσματα ενυπάρχουν μέσα στο ένα. Τίποτα δεν είναι χωριστό στον τετραδιάστατο χορό του συμπαντικού χωροχρόνου, κάθε πλάσμα ‘’είναι’’ το άλλο. Η ενότητα της συμπαντικότητας, με την πλήρη σημασία του όρου, συνεχής και αδιάσπαστη, διασφαλίζει την ενότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και μ΄αυτή την έννοια συνιστά την υπερβατική διάσταση του όντος, Ο θάνατος των άστρων είναι ταυτόχρονα το τέλος τους και η αρχή της ζωής. Χωρίς τα χημικά στοιχεία που γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων και απελευθερώνονται τη στιγμή των αστρικών εκρήξεων δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι, σύννεφα και βράχια, ή άνθρωποι και ζώα, αφού όλα αυτά είναι φτιαγμένα από τα υλικά που γεννήθηκαν στην κόλαση των αστρικών θανάτων. Είμαστε, όλοι αστρόσκονη, γεννηθήκαμε από το θάνατο των άστρων, φέρουμε το θάνατό τους με τη ζωή μας και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα. Όχι ότι θα επιστρέψουμε στα άστρα σαν μετανάστες, αλλά επειδή τα σώματά μας αποτελούνται από μερικά από τα 92 χημικά στοιχεία που υπάρχουν ελεύθερα στη φύση, τα χημικά αυτά στοιχεία δεν θα καταστραφούν αλλά θα διασκορπιστούν στο Σύμπαν, θα ενωθούν με άλλα χημικά στοιχεία που υπάρχουν στα νεφελώματα δημιουργώντας δεύτερης, τρίτης, τέταρτης γενιάς άστρα, νέους πλανήτες και νέα είδη ζωής. Κι έτσι κάποια μέρα θα υπάρξουν κι άλλοι κόσμοι, γεμάτοι με άλλα όντα, αστρικά όντα, που θα γεννηθούν από τις στάχτες ενός κάποιου άλλου πεθαμένου άστρου. Ενός άστρου που σήμερα το λέμε Ήλιο. Με άλλα λόγια, ο κοσμικός χάρτης καταγράφεται ως πληροφορία στη φυσικοχημική δομή των όντων που διαμορφώνει την κοσμική κοινότητα, μια συμπαντική κοινότητα η οποία διέπεται από μια ρυθμική εναλλαγή δημιουργίας και καταστροφής, ανάδυσης μορφών και αφανισμού τους.
Για να αποδεσμεύσουμε αυτό το επιπλέον από άνθρωπος που είναι ο άνθρωπος, απαιτείται η υπέρβαση της ανθρωποκεντρικής αυτο- εικόνας, η ‘’Άνοδος’’, από τον περιορισμένο άνθρωπο του ανθρωποκεντρικού ουμανισμού στο εκεταμένο και απεριόριστο κοσμικό πλάσμα, το οποίο αναγνωρίζει ότι η ύπαρξή του δεν είναι διαχωρισμένη και απομονωμένη, αντίθετα συνιστά συνύπαρξη με όλη την κοσμική δημιουργία, ορατή, αθέατη και αόρατη. Συνύπαρξη όχι μόνο στο περιορισμένο διάστημα που αντιλαμβάνεται ως ζωή, αλλά συνύπαρξη με το συν -όλο του ά-χρονου χρόνου, συνύπαρξη με το συν-όλο της κοσμικής εξέλιξης. Ήδη, από την ανάδυση από το αβυσσαλέο βάραθρο του Μηδενός και σε όλες τις φάσεις του μεγάλου χωροχρονικού ταξιδιού που οδήγησε στη συνειδητοποίηση αυτής της εξελιξης, η ενότητα της ύπαρξης που είναι ο κόσμος είναι αδιάσπαστη, αδιάκοπη και συνεχίζεται. Ο άνθρωπος, ως κόσμος, και το κάθε πλάσμα έχουν διατρέξει όλη την κλίμακα του βαθέους χρόνου, πέραν από το σημείο της χωροχρονικής εξέλιξής τους και από τις διαφορές φάσεις της συνειδητότητάς τους, δηλαδή της κοσμικής ανάπτυξής τους, συγκροτούνται από την ολιστική μονάδα πληροφορίας που συνιστά ο σφαιρικός χωροχρόνος. Ο σφαιρικός χωροχρόνος που συνιστά το συν-όλο όλων των προοπτικών, το αόρατο και φευγαλέο κέντρο που σχετίζει και συντονίζει τις διαφορές, διασφαλίζοντας την ενότητά τους.
Απαιτείται η ευαισθησία της διασυνδεδεμένης ζωής και η συνείδηση της κοσμικότητας για να ακούσουμε τον ήχο μιας παράξενης μουσικής, η μελωδία, που χαρά της είναι η γέννηση καινούργιων γαλαξιών, η μελωδία, που η θλίψη της είναι ο θάνατος των ήλιων. Η αποδέσμευση από τη μυθολογική διάκριση του χρόνου σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, από την οποία παράγεται το εγώ-εαυτός και ο φόβος του θανάτου, μπορεί να συμβάλλει στην επανασύνδεση με τον άχρονο κόσμο που μάς συνιστά. Η κατάρρευση των φραγμών μεταξύ του εγώ-εαυτού και του άλλου, που διαχωρίζει και προκαλεί συμφορές, μπορεί να αποδεσμεύσει τη συνείδηση από το κέλυφος του εγώ (ατομικού ή συλλογικού) και όπως η πεταλούδα να σπάσει το κουκούλι της για να πετάξει προς τον ήλιο, από τον οποίο αναδύθηκε και από τον οποίο έλαμψε, τον οποίο νοσταλγεί και αναζητά στο κοσμικό της ταξίδι. Εξερευνητές, ταξιδιώτες της κοσμικής περιπέτειας αναζητάμε την αποδέσμευση από το χρονικό περιορισμό και την επανασύνδεση με το ά-χρονο που είναι στην καρδιά της σκέψης και της ψυχής. Τό ά-χρονο συνιστά το α-διανόητο του ανθρώπου, αγγελιοφόρος του οποίου είναι ο ίδιος.
